संदीप खरेंची 2 अप्रतिम गीते

1.नामंजूर

जपत किनारा शीड सोडणे - नामंजूर !
अन्‌ वार्‍याची वाट पाहणे - नामंजूर !
मी ठरवावी दिशा वाहत्या पाण्याची
येईल त्या लाटेवर डुलणे - नामंजूर !

मला ऋतूंची साथ नको अन्‌ कौल नको
मला कोठल्या शुभशकुनांची झूल नको
मुहूर्त माझा तोच ज्याक्षणी हो इच्छा !
वेळ पाहुनि खेळ मांडणे - नामंजूर !

माझ्या हाती विनाश माझा ! कारण मी !
मोहासाठी देह ठेवतो तारण मी !
सुंदरतेवर होवो जगणे चक्काचूर
मज अब्रुचे थिटे बहाणे - नामंजूर !

रुसवे-फुगवे.. भांडणतंटे.. लाख कळा
आपला-तुपला हिशेब आहे हा सगळा
रोख पावती इथेच द्यावी अन्‌ घ्यावी
गगनाशी नेणे गार्‍हाणे - नामंजूर !

नीती, तत्त्वे.. फसवी गणिते ! दूर बरी !
रक्तातिल आदिम जिण्याची ओढ खरी !
जगण्यासाठी रक्त वहाणे मज समजे,
पण रक्ताचा गर्व वहाणे - नामंजूर !


 –----
2. व्यर्थ हो सारेच टाहो

 व्यर्थ हो सारेच टाहो एक हे ध्यानात राहो
मुठ पौलादी जयांची ही धरा दासी तयांची

पैज जे घेती नभाशी आणि धडका डोँगराशी
रक्त ज्यांचे तप्त आहे फक्त त्यांना हक्क आहे
श्वास येथे घ्यावयाचा आग पाण्या लावण्याचा
ऊरफाड्या छंद आहे मृत्यू ज्यांना वंद्य आहे
साजिर्या जखमा भुजांशी आणि आकांक्षा उराशी
घाव ज्यांचा भाव आहे लोह ज्यांचा देव आहे
माती हो विभुती जयांची ही धरा दासी तयांची

शब्द लोळांचे तयांचे नृत्य केवळ तांडवाचे
सुर निद्रा भंगण्याला छिन्नी भाकीत कोरण्याला
जे न केवऴ बरऴती गोड गाणी कोरडी
जे न केवळ खरडती चंद्र तारकांची स्तुती
झेप ज्यांनी घालूनी अंबराना सोलूनी
तारका चूरगाळल्या मनगटाला बांधल्या
ग्रह जयांची तोरणे सुर्य ज्यांचे खेळणे
अंतराळे माऴती सागरे धुंडाऴती
वंदीला जे पोऴती रोज लंका जाळती
ही अशी शेपुट जयांची ही धरा दासी तयांची

हस्तकी घेउन काठी केशरी घालूनी छाटी
राम ओल्या तप्त ओठी राख रिपूची अन् ललाटी
दास ऐसा मज दिसू दे रोम रोमातून वसू दे
सौख्य निप्पर्शा त्वचेशी वेदना ही ठसठसूदे
थेंब त्या तेजामृता मज अशक्ताला मिऴू दे
कांचनातून बद्ध जिण्या परीस पोलादी मिऴू दे
जे स्वत:साठीच वाहे रक्त ते सारे गळू दे
रक्त सारे लाल अंती पेशी पेशीला कऴू दे
अश्रू आणि घाम ज्यांनी मिसऴूनी रक्तामधूनी
लाख पेले फस्त केले आणि स्वत:ला मस्त केले
त्या बहकल्या माणसांची त्या कलंदर भंगणांची
ही नशा आकाश होते सर्जनांचा घोष होते
ही अशी व्यसने जयांची ही धरा दासी तयांची

– सांग सख्या रे, संदिप खरे (मौनाची भाषांतरे)